اولین ستارگان جهان عمدتا از جنس هیدروژن و هلیوم بودند، چون این تنها عناصری بود که در آن دوره بعد از مهبانگ وجود داشت. اما عناصر سنگین‌تر در دل این ستارگان پدید آمد و این عناصر هنگام تشکیل نسل‌های بعدی ستارگان به آنها راه یافت.

میزان عناصر سنگین در داخل این سه ستاره حاکی از آن است که باید در حدود ۱۲ تا ۱۳ میلیارد سال قبل، به فاصله کوتاهی بعد از مهبانگ (بیگ بنگ)، تشکیل شده باشند.این نشان می‌دهد که شاید این ستارگان در بیرون راه شیری متولد شده‌ باشند، احتمالا در کهکشان‌های بدوی کوتوله که بعدا به داخل کهکشان ما کشیده شدند. برخی از این کهکشان‌های کوتوله امروزه هم وجود دارند، اما کم‌سوتر از آن هستند که جزئیات آنها قابل بررسی باشد.

تیمی که این ستارگان را کشف کرده آنها را «اس‌اِی‌اس‌اس» نامیده است، که مخفف «سیستم اختریِ انباشته کوچک» است، چون به نظر می‌رسد هر یک از این ستارگان زمانی به یک کهکشان کوچک جداگانه متعلق بود که بعدا جذب راه شیری شدند. آنا فرِبِل از «ام‌آی‌تی» (موسسه فنی ماساچوست) که این مطالعه را هدایت کرده است گفت: «حالا می‌توانیم در راه شیری دنبال ستارگانی شبیه به این‌ها بگردیم که خیلی درخشان‌تر هستند و تکامل شیمیایی این نوع ستارگان را بدون تعقیب این ستارگان بی‌نهایت کم‌سو مطالعه کنیم.»
«این‌ها بخشی از شجره کیهانی ما هستند. و حالا راه تازه‌ای برای یافتن آنها داریم.»

ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک دو کهکشان اقماری راه شیری هستند