توضیحات
مطالب این مجموعه، همانطور که از نامش بر می آید در زمان های مختلف و تحت شرایط احساسی خاصی نوشته شده اند و علت آن این است که من از زمان های بسیار دور علاقه به نوشتن داشته ام ولی تا این اواخر در این رشته به صورتی جدی و فعال عمل نکردم. گه گاه مطالبی که توجهم را جلب میکرد یادداشت میکردم و در بسیاری از موارد بعد از دوباره خواندنشان پاره کرده و بدورشان میانداختم. هدفم از نوشتن بیشتر آرام شدن بود تا هر چیز دیگر و به این دلیل خودم را در توافق کامل با این سخن سامرست موام که “نویسندگی به نویسنده آزادی روح میبخشد.” مییافتم و مییابم. نوشتن آرامم میکند.
با نوشتن خودم را و در مقیاسی وسیع تر هر آن چیزی را که آزارم میدهد به سئوال میکشم و سپس به دنبال جواب میگردم. جالب اینکه در کشاکش این سئوال و جواب ها، گاه سئوال های جدیدی پیش می آیند که بررسی شان ارزش وقت صرف کردن دارد. چرا که بسیاری از آنها مرا به مرزهای تفکری میبرند که غیرقابل توصیف اند، جائی که تفاوت بین عقل و جنون در هال های از ابهام محو میشود و گذر از آن کار سادهای نیست.
زمانی نیز در این بده بستان های فکری به مرحله تکرار میرسم و این دور تسلسل، گرچه خسته کننده است اما نوید دهنده نیز میباشد، چرا که مرا بیشتر به اندیشیدن وامیدارد.
همچنین در لحظات تنهائی، ناامیدی و یا زمانی که همه چیز بی معنا و تکراری به نظر میرسند فقط از طریق نوشتن است که میتوانم از احساس بیهودگی و بیهوده بودن فاصله بگیرم. فاصله ای که برای زنده بودن و زندگی کردن ضروری است. در واقع نوشتن (بخصوص وقتی هدف اصلی آن انتشار مطالب نوشته شده نباشد) این خاصیت را دارد که به نویسنده فرصت میدهد تا بدون ماسک و یا هر نوع سرپوشی آنچه را که میخواهد و آنطور که میخواهد بگوید.
از جمله دیگر ارزش های نوشتن آشنائی بیشتر فرد با خود است و اینکه چگونه در برخورد با حوادث تغییر فکر میدهد و از یک نقطه فکری به نقطی دیگری که در موارد زیادی کاملاً متضاد با نقطه اوّل است میرود و چگونه گاه احساساتش بر عقلش چیره شده و این چیرگی چه تاثیری بر زندگی او، نزدیکان و دوستانش داشته و دارد. به همین دلیل اگر قرار باشد توصیه ای داشته باشم این خواهد بود که باید از هر فرصتی برای نوشتن استفاده کرد چرا که بسیار محتمل است که در این پروسه انسان، با خودی آشنا شود که او را اصلاً و یا حدّ اقل به درستی نمیشناخته است!
آنچه در زیر می آید باقیمانده چنان یادداشت هائی است. یادداشت هائی که گاه به پیروی از روسو” در ویترینی زوایای روح خود را نیز عریان کرده ام.”
