توضیحات
مأخذ تاریخ ایران، خاصه در دوره بعد از اسلام، مختلف و گونه گون است. گذشته از تألیفات عربی که تقریبا در سراسر این چهارده قرن مورد رجوع خواهد بود دست کم از عهد مغول به بعد رجوع به اسناد و ماخذی که ازجهانگردان، بازرگانان و فرستادگان اروپائی باقی مانده است نیز لازم خواهد شد. گذشته ازاینها در بین این ماخذ اسناد از مردستی هست. تاریخهای عمومی، تاریخهای سلاطین و سلسله ها، تاریخهای محلی راجع به ولا یات مختلف، پادداشتهای روزانه با خاطرات، تذکره های رجال، سیاحتنامه ها وکتب جغرافیا، متون ادبی، دیوانهای اشعار، کتیبه ها، میر هاوکه ها، مکاتبات رسمی، فرمانها و وقفنامه ها. و هر نوع مدرک و برکه یی که از تاریخ گذشته بازمانده است همگی پیوسته محل حذ جست و مورد رجوع نور هستند و از میان انبوه این ماخذ واسناد گونه گون است که محقق باید گذشته های دور و نزدیک را زنده کند و در قالب قرون مرده جان تازه بدهد. این ماخذ البته از حیث ارزش و اعتبار برای مورخ همه دریک درجه نمی توانند بود. گذشته از آن، همه انواع ابن مأخذ درتمام ادوار تاریخ ابران ازحیث کثرت و وفور بیک پذیه نیست. آن دقتی که در حفظ و ضبط وسائط روایات….
