توضیحات
شیخ مصلح الدین عبدالله سعدی شیرازی، شاعر، نویسنده و متفکر بزرگ (۶۰۴ یا ۶۰۶۔ ۶۹۱ یا ۶۹۵ ه. ق) از جمله معدود شخصیتهای ادبی ایران است که نه تنها در قلمرو زبان فارسی از شهرتی کم نظیر برخوردار می باشد، چنانکه خاص و عام او را می شناسند، بلکه در خارج از ایران و در عرصه ادبیات جهان چهره ای شناخته و آشناست.
او در نخستین سالهای دهه اول قرن هفتم هجری در خانواده ای که به تعبیر خودش «همگی از عالمان دین بوده اند، در شیراز متولد می شود، ایام کودکی و نوجوانی را در زادگاهش میگذراند و در این مدت مقدمات علوم عصر خویش را فرا می گیرد، آنگاه برای ادامه و تکمیل تحصیلات به بغداد میرود و در نظامیه این شهر که دار العلم روزگار او به شمار می رود، در فاصله حدود ۲۰ سال تحصیلات خویش را در علوم دینی و ادبی به پایان می برد و سپس به مسافرتی طولانی در مسیر عراق و شام و حجاز و شمال آفریقا می پردازد و به روایتی از هندوستان و آسیای صغیر و آذربایجان دیدن می کند و در جریان این مسافر تهاست که ضمن اندوختن تجربیات ارزنده با شخصیتهائی چون مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی و شیخ صفی الدین اردبیلی و همام تبریزی و امیرخسرو….
