مغز ما برای بقاء شرطی شده: وقتی جمع حرکت می‌کنه، ناخودآگاه فکر می‌کنیم امنه. این همون اثر گله‌ایه؛ جایی که فکر خاموش میشه و پیروی بی‌چون‌وچرا جای انتخاب رو می‌گیره.
بیشتر رفتارهای ما روی حالت اتومات انجام میشه، نه از روی آگاهی. درست مثل اون بزهایی که حتی وقتی چوپان کنار میره، باز هم دور آتش می‌چرخن.

آتیش وسط دایره می‌تونه واقعی باشه یا فقط در ذهن ما، اما ترسی که ما رو اسیر می‌کنه همیشه واقعیه.

پس یک لحظه مکث کن و از خودت بپرس:
من دارم فکر می‌کنم یا فقط دنبال می‌کنم؟
من دارم هدف رو دنبال می‌کنم یا فقط دور آتیش می‌چرخم؟

شجاعت واقعی یعنی خاموش کردن ذهن شرطی و جرأت قدم گذاشتن بیرون از دایره