در هفدهمین برنامه‌ی «یاد بعضی نفرات»، «لیلی رشیدی» از «محمدرضا لطفی» گفته است. نوازنده و آهنگ‌سازی بزرگ که اگرچه زود به دیارِ دیگر شد، اما تاثیراتِ بسیار عمیقی بر موسیقی ایران گذاشت. موسیقی برای او زندگی بود نه رشته‌ی تحصیلی. «بیژن کامکار» تعریف می‌کند یک روزی از سنندج آمد خانه‌اش تهران. ساعت 7 صبح رسید. دید او همراه یک جوان لاغر مشغول ساز زدن است. کمی خوابید. ساعت ده بلند شد و دید این دو هنوز در حال ساز زدن هستند. بیژن گفت: «صبحانه می‌خورید؟» گفتند بله. صبحانه خوردند و او رفت و ساعت چهار برگشت و دید هنوز مشغول ساز زدن هستند. پرسید: «ناهار می‌خورید؟» گفتند بله. خوردند و او دوباره رفت و غروب برگشت و دید که هنوز در حال ساز زدن هستند. بیژن پرسید: «محمدرضا خسته نمی‌شوی؟» جواب داد: «نظام آموزشی به ما خیانت کرده و ما عقب افتاده‌ایم. باید این عقب‌ماندگی را با تصاعد هندسی جبران کنیم.»