این سخنرانی در مورد نقش ایران به عنوان یک پل ارتباطی برای جوامع انسانی در دوران پیشاتاریخ، به ویژه در دوره پارینه‌سنگی (Paleolithic) است که حدود 2 میلیون سال پیش آغاز شد. در این سخنرانی به کشفیات باستان‌شناسی در ایران اشاره می‌شود که نشان‌دهنده حضور گروه‌های انسانی مختلف در این منطقه جغرافیایی است.

قدیمی‌ترین مکان شناخته شده در ایران تاکنون، غار قلعۀ کرد در بخش آوج، استان قزوین است. تاریخچه کشفیات باستان‌شناسی در این غار به سال 2017 و آغاز فعالیت هیئت مشترک ایران و فرانسه بازمی‌گردد. نتیجه چهار فصل کار میدانی این هیئت در غار قلعۀ کرد (1397-1402) شامل کشف و ثبت هزاران اثر فرهنگی (از جمله بقایای انسانی، استخوان‌های حیوانات و ابزارهای سنگی) بوده است.

یکی از مهم‌ترین کشفیات این مکان، یک دندان شیری مربوط به یک کودک نئاندرتال است که 175,000 سال قدمت دارد و در حال حاضر در موزه قزوین به نمایش گذاشته شده است. این دندان به عنوان قدیمی‌ترین شواهد فیزیکی از نوعی انسان در ایران محسوب می‌شود. آخرین تاریخ‌گذاری لایه‌های حفاری شده در غار قلعۀ کرد، سن بیش از 455,000 سال را نشان می‌دهد که این منطقه را به قدیمی‌ترین سکونتگاه انسانی در فلات ایران تبدیل کرده است.

سخنران که در سال 1974 در تهران متولد شده است، مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته زیست‌شناسی (جانورشناسی) دریافت کرده و سپس در سال 2000 تحصیلات خود را در دانشگاه ایالتی آریزونا تحت نظر پروفسور دونالد جوهانسون و پروفسور جف کلارک ادامه داده است. وی دکترای خود را در سال 2006 در زمینه مورفولوژی صورت نئاندرتال‌ها دریافت کرده و سپس به دانشگاه آلبرتا برای کار بر روی پروژه باستان‌شناسی بایکال در دوره پست‌دکتری منتقل شده است. پس از آن، وی یک دوره پست‌دکتری دیگر در دانشگاه آکسفورد بر روی پروژه باستان‌زیست‌شناسی مردان نمکی انجام داده است. از سال 2007، وی در دپارتمان باستان‌شناسی دانشگاه تربیت مدرس مشغول به کار است.